Annem Şiiri - Mustafa Kaynak 2

Güzel annem, canımın içi.
Çok özledim seni.
Zamansız bırakıp gittin beni.
Ortada kaldım bir öksüz gibi.

Beni bedeninde taşıdın.
Günlerce, aylarca bıkmadın.
İlk gözümü açtığımda,
Yanımda hep sen vardın.

Bana sevgini verdin.
Bir karşılık beklemedin.
Geceni uykusuz geçirdin.
Hiç şikayet etmedin.

Hep başımda beklerdin.
Bıkmadan ninniler söylerdin.
Beni büyütmek için.
Kim bilir, ne sıkıntılar çektin?

O uzun karanlık geceler.
Dilleri olsa da söyleseler.
Nasıl geçti dakikalar, saatler?
Bitmeyen o günler, geceler.

Bana sütünü verdin.
Beni hep gözledin.
Geçti bütün mevsimler.
Bitti aylar, seneler.

Yavaş yavaş büyüdüm.
Seninle geçti her günüm.
Gecem gecen oldu.
Gündüzüm seninle doldu.

Kaç mevsim geçti.
Yaz, bahar oldu.
Anamın kızıl saçları,
Kar beyaz oldu.

Düştü elden, ayaktan.
Bakıma muhtaç oldu.
Oğlu çok uzaklardan.
İçi yanar, çare yoktu.

Bütün gün dışarıya bakar.
Pencere camından, çaresiz.
Gözleri oğlunu arar.
Çok uzaklardan, ümitsiz.

Ne bir haber gelir.
Ne de bir mektup.
Gözleri yollarda bekler.
Yüreği çok buruk.

Sonra acı bir haber,
Hemen oğluna gelir.
Acele yetiş derler,
Kara haberi verirler.

Tam ikindi vakti,
Sessiz bir bekleyiş var.
Annemin nazik bedeni,
Soğuk musalla taşında yatar.

Zaman geldi dediler,
Annemi benden istediler.
Kara toprağa verdim annemi.
O gün kaybettim gerçek yarimi.

Mustafa Kaynak