Annem Şiiri - Kenan Adsaz

Ölümün arefesinde,
yokluğuna uyandığım
her günde,
Seni bizden alan o geceye
ben çocukluğumu bıraktım...

özlemin sisli anılarda
Annem;
bir çınar gibi
yetiyordu gölgen
beni sarmaya...
öyle ki
gözlerinin maviliğinden
unuturdum gökyüzünü,
Annem
ben sensiz büyümeyi unuttum...

kaç bahar,
kaç mevsim geçti
bilmiyorum;
kaç bayramdır
sensizliği soluyorum
ben;
zordur seni sensiz özlemek
Annem,
belki de bundandır
ölümden nefret edişim;
belki de bundandır
acına olan çaresizliğim...

18 Mayıs'tı...
içimi üşüten ilk şeydi...
ya da en soğuk mazin
ve en son gidişindi...
unutmadım Annem...
unutamadım ben seni... K. Adsaz