Annem Şiiri - Neriman Keten

Şu ellerin kahırı çekilmez oldu annem
Kuş sütüyle beslesen bu yaldır diyor annem
Edep haya ipleri çözgü atıyor annem
Vicdan denen tezgahlar bir bir çözülmüş annem

Dürüst olsan ne çıkar sinsi olan kafire
Gösterdiğin iyilik hepsi boşa nafile
İnsanlıktan nasipsiz olmuş ise kafile
Yoruldum ben bunlarla hayat geçmiyor annem

Methederek oturur yalnız kendi soyunu
Cümle alem gelse de yapamaz bu oyunu
Bu dünyanın içinde küfürcü bu koyunu
Mezbahada kesseler canım soğumaz annem

Allahı bilse idi hakk nazarla bakardı
Yanında ki kolları şevkat ile sarardı
Kadının o gönlüne gonca güller takardı
Ümmetim denilene zulüm yapmazdı annem

Dillerim lal oluyor sen üzülme diyerek
Ateşten o gömleği her gün renkli giyerek
Boyadım umudumu acıları soyarak
Allaha sığınırım dermandır diye annem

Anlatsam roman olur yaşadığım şu haller
İnan bir bir kırıldı o kurduğum hayaller
Yerinde hiç kalmadı süpürdü kara yeller
Köklerimi toprağa saldıkça saldım annem

Konuşmak yetmedi bak yine halimi yazdım
Ellerin kapısında buz tutmuş bir ayazdım
Ne talihe küserim ne bahtıma azarım
Ar perdeme sarınıp öyle uyurum annem

Dışarıdan düşmana hacete ne gerek var
Doğurduğun veledin dilin de acı söz var
Ananın ayak altı cennet diyen peygamber
Bilecek elbet bir gün o da düşecek annem

Şu hayata tek geldim tek giderim rabbime
Kötülük bilmiyorken öğrettiler kalbime
Kıydılar gönlümde ki o küçücük sabime
Vicdansız kulları ben rabbe sevkettim annem