Annem Şiiri - Metin Egeli

ANNEM

Çocukluğumu düşündüğümde bir ah,
Aklıma düştüğünde
Bin aahhh yüreğimde.
Çok uslu değildim,
Yaramaz da sayılmazdım.
Hiç sapanım olmadı,
Kuş ta vurmadım, cam da kırmadım,
Seni hiç mi hiç kıramazdım Annem.
Hayat’ça kendime vurdum,
Sana sussam da
Rüzgârlar değdi hayatıma,
Ne estiği yer belli
Ne de sürüklediği bilinmez.
Bazı fırtınaya döndü rüzgâr,
Çok mu çok yordu beni,
Bilirsin gayemdi senin huzurun,
Ben bulamadım,
Sen buldun mu Anne?
Göremeden gün yüzünü,
Özlemlerde bıraktın gül gülüşünü…

Dimdik durdum hayata hep,
Dik dumanın yorgunluğu,
Gün geldi
Seni üzdüyse de beni vurdu.
Ev kurdum yuva sayamadım,
Eş dediğim yârim olamadı
Sevgilim de olamadı,
Kimi sevdim dediysem,
Tadamadım aşkın tadını.
Yaşıyorum diyemeden
Sorgulamakla geçti bu ömür,
Acılara mı doğdum bilmem ki,
Eziyet miydi diğer adım?
Bulamadım kendimi,
Döktüm işte içimi dışımı.
Sen yine bilmezden gel Anne
Göremeden gün yüzünü,
Özlemlerde bıraktın gül gülüşünü…

Bazı uzandım sandım yıldızlara,
Hayaller kurdum hayalden uzak,
Mutlu bir fotoğraf karesinden çıkmış gibi,
Açılamamış küflü bir kalbin,
Sahipsiz anahtarı kaldı elimde.
Ne bir dost oldu yanımda,
Ne bir el saçımda şefkatle gezen…
Ben üşümeyim diye
Çevirirdin bakışını,
Sakladığın gözyaşların
Kim bilir hangi denizlere aktı,
Ben seni nasıl aramam Annem?
Göremeden gün yüzünü,
Özlemlerde bıraktın gül gülüşünü…

Metin Egeli
12 Mayıs 2018