Annem Şiiri - Mehmet Uysal

Cennet kokulu anneme…

Küçük bir köy evinde, başında bir ebe;
Ne zorluklarla dünyaya getirdin anne.
Yorulmasın oğlum, iyi büyüsün diye;
Hep sırtında gezdirdin, indirmedin anne.

Sen büyüttün beni, hayata hazırladın.
Bazen gülümsedin, bazen azarladın.
Her gün yollarımı bekledin, nazarladın.
Kolum-kanadım oldun, ezdirmedin anne.

İlk gurbete çıkışım gelir de aklıma,
Yine takılır hıçkırıklar boğazıma...
En acı sözler geldi de belki ağzına;
Hüznü kalbine gömdün, sezdirmedin anne.

Az gelir, binlerce şiir yazsam adına...
Cennet’teki çiçekleri taksam saçına...
Ay ile güneşi taç yapsam da başına;
Hakkını ödeyemem, ödeyemem anne…