Issız koydun
Evi köyü annem.
Örgün yarım kalmıştı gittiğinde.
Seccaden tespihin iç,içe..
Tuz kabın bile duruyor
Elinin değdiği yerde
Duruyor şekerin,pirincin..
Koyduğun en üst çekmecede.
’’Kış gelince yakarım’’
Dediğin çalılar hala yanmadı.
Yakamadın...
Bir kışı daha bizimle
Geçiremedin annem!
Elinle diktiğin yastıklar
Köşesinde dayalı hala.
Kuruttuğun fesleğenler
Hala asılı duvarda.
Arada bir uğruyoruz
Olmadığın o ıssız eve.
Belki kapıda beklersin diye
Seni arıyor gözlerimiz.
Annem....kapı da boş.. minderinde.
Tozu hiç sevmezdin annem..
Tavanda örümceği de.
Şimdi o sevmediğin tozlar..
Örümcekler..
Evin dört bir yanında
Kokunla baş başa yaşıyor.
Biliyor musun?
Kıskanıyorum onları annem;
Onlar kadar olamıyorum.
Senin olmadığın o evde
Onlar kadar sabırlı duramıyorum.
1993
Gülden IşıkKayıt Tarihi : 27.1.2006 10:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
annemim ölümünden sonra..
Kıskanıyorum onları annem;
Onlar kadar olamıyorum.
Senin olmadığın o evde
Onlar kadar sabırlı duramıyorum.
Bu güzel mısraları okuyup duygulara gark oldum. Tebrikler Gülden Hanıma.Saygılarımla.
maz.
TÜM YORUMLAR (13)