Annem Şiiri - İsmail Bingöl

Bu benim ilk şiirim ve anlaşılacağı üzere rahmetli anneme yazmışım. 1986 yılının Sonbaharı ve ben Ankara'da bir devlet dairesinde çalışmaya başladım. O güne kadar baba ocağından, ana kucağından bir kaç günlük zaman dilimi hariç, hiç bu kadar uzun süreli ayrılmamıştım. Üç arkadaş birlikte oturduğumuz semtteki küçük evimizin yine küçücük olan bahçesinde bir üzüm ağacı vardı ve bir akşam hepimiz orada otururken, hayallerin ve hüzünlerin ırmağında yıkanmaya başlamıştık.Herkes kendi dünyasında dolaşırken, hiç bu kadar uzun süre ayrı kalmadığım rahmetli anacığım, büyük bir memleket hasreti eşliğinde gözlerimin önüne geldi.Adeta ağlamaklı oldum ve zihnim Erzurum'daki evimize doğru uçtu gitti. Bu duygusallık içerisinde debelenirken, elimde olan kalemden kağıda yukarıdaki mısralar döküldü.Şiir açısından ne ifade ettiği tartışılsa da, ilk şiirim olduğu ve annemle başladığı için benim açımdan önem taşır. Ki daha sonra memlekete izinli olarak geldiğimde anneme onun için bir şiir yazdığımı söylediğimde çok sevinmiş, okumamı istemişti. Ne var ki ancak iki dörtlüğünü okuyabilmiştim. Zira üçüncüye geldiğimde rahmetli anacığım ağlıyordu ve ben onu daha fazla üzmemek için, son dörtlüğü okumamıştım.Nur içinde yatsın.