Annem Şiiri - Ali Rafet Haznedar

Yükümü taşıdın dokuz ay on gün,
Onca sancılara dayandın annem,
Uykunun en tatlı derin yerinde,
Cırtlak nağmelerle uyandın annem.

Sağından bal verdin solundan şerbet,
Altımı üstümü kolladın annem,
Elimden tutarken eşsiz muhabbet,
Derdimle dertlenip ağladın annem.

Benimle beraber sende büyüdün,
Gönlünü gönlüme bağladın annem,
Ruhuma koyduğun güzel öğüdün,
Şerefli bir yaşamı sağladın annem.

Düşerken elimden tutup kaldırdın,
Ayağım şaşırsa yol oldun annem,
Olmaz denileni bulup oldurdun,
Yavrunun aşkına kul oldun annem.

Kuruyup giderken susuz günlerde,
İmdada yetişen sel oldun annem,
Budanmış sararan kırgın gönlümde,
Yeşermeye hazır dal oldun annem.

Nefesim daralıp gönlüm sızlarken,
Damarımda akan kan oldun annem,
Gözlerim çaresiz bomboş bakarken,
Nefsime hükmeden nur oldun annem.

Ellerin aradı yüreğin buldu,
Donmuş bedenime kor oldun annem,
Sulayıp büyüttün bir daha soldu,
Sızlayan gönlüme can oldun annem.

Üstüme atılan hain kurşunun,
Önünde geçilmez set oldun annem,
Bir türlü gelmeyen zalim muştunun,
Müjdesini veren kuş oldun annem.

Elveda demeden garip dünyadan,
Çekip gidiyorken baş oldun annem,
Çok zaman geçşede her gün rüyamda,
Görüp ağladığım düş oldun annem.