Annelerimiz Şiiri - Yusuf Özerol

Dokuz ay sonra
Açtım gözümü dünyaya
Tam açmak denmez ya
Yarı yumuk yarı açık
Bir koku var beni kendine çeken
O koku annemin kokusu
Benim bedenim tutmuyor
Elimi biryerlere uzatıyorum
Birisi elimi tutuyor
O el annemin eli
Ben ağlıyorum şuursuzca
Kendimce birşeyler mırıldanıyorum
Beni teselli eden biri var
O ses annemin sesi
Yumru birşey değiyor ağzıma
Ağzım açılmaya başlıyor
Ben ağzımı dayıyorum
O yumru şey annemin memesi
Onun teni beni sarhoş ediyor
Ana sevgisi bu olmalı diyorum
Acaba diyorum
Bir kedi yavrusu misali
Kıvrılıp yatsam koynunda
Etrafıma bakıyorum ürkek ürkek
Bana bakan bir çift göz görüyorum
Ona bakıyorum bakıyorum
Ve usulca uyuyorum
Gel zaman git zaman
Ben zamanla büyüyorum
Kendim artık yemekte yiyebiliyorum
Ama annemin kokusunu
Annemin şevkatini
Annemin gülümsemelerini
Hala unutamıyorum
Artık yaş kemale erdi
Ayları bıraktım yılları sayıyorum
Ama annemi hala unutamıyorum
Şimdi hayatı tanıma zamanı
Kim tutacak ellerimden
Kim beni özleyip
Yanaklarımdan doya doya öperek
Kimseyle kavga etme neolur,
Kendine dikkat et diyecek.
Okullar açılacak
Dersler başlayacak
Ama anneler çocuklarını unutmayacak
Onların arkasından okullara gelecek
Sonrada onların okul dönüşünü özlemle bekleyecek
Yıllar geçecek
O bebek kocaman bir delikanlı olacak
Ama annesinin gözünde daima o
Hep bebek kalacak
Anne yüreği o
Sonunda analar mutlu olacak
Coşkusu hep kalbinde kalacak
Tüm anaların adına
Analarımızı unutmayalım