Annelerimiz Şiiri - Muzaffer Uzunkaya

Anneler başların tacı,
Onlar gönüllerin ilacı.
Yemeyip de yedirirler,
Giymeyip de giydirirler.

Tanrı'nın canlılara bahşettiği,
En yüksek duygudur annelik.
Boyutu ne olursa olsun cüsselerinin,
O anda metabolizması değişir annelerin.

Neleri görüyoruz toplumumuzda,
Annelerimizi asla incitmeyelim.
Tanrı emrediyor kutsal kitabında,
Onlara öf bile demeyelim.

Kültürümüzde bunun örnekleri var,
Çok nezih bir hayat yaşamışlar.
O anneler çocuklarının ağzına,
Asla haram lokma koymamışlar.

Kurtuluş savaşında annelerimiz,
Sırtlarında mermi taşımışlar.
Mermiler ıslanmasın diye kağnıda,
Bebelerinin üstünü açık bırakmışlar.

Kınalamış saçını evladının,
Onu vatana kurban vermiş.
Sana sütümü helal etmem,
Düşmanla savaşmazsan demiş.

O anneler abdestsiz gezmezmiş,
Kendini kimseye teşhir etmezmiş.
Yetiştirdiği evlatlar kahramanca savaşmış,
Her defasında yeni destanlar yazmış.

Bugün Mehmetciğim yine savaşıyor,
Anneleri dualarla yolcu ediyor.
Mehmetciğim dağda şehit düşüyor,
Analarının kalbine ateş düşüyor.

Hakkını ödeyemeyiz onların,
Ne yaparsak yapalım.
Onları asla hayatımızdan,
Dışlayıp sokağa atmayalım.

Uzunkaya derki dünya fani,
Annemizin kıymetini bilelim.
Onlar bizim herşeyimiz,
Eli öpülesi annelerimiz.

04.11.2006
Şebinkarahisar-Giresun