Anneler Ölmese, Şiiri - Mustafa Kuz

Hayallerimdedir hep
O küçücük çocukluğum
Hiç unutmadım,unutmak ne mümkün,
Annem yoksuldu,
Yani yoktu bizim bir şeyimiz,
Ancak,ona buna çalışmakla
Var olurdu birkaç kuruş gelirimiz,
Çamaşır yıkardı zavallı,
Kömür çekerdi kış önü,
Komşunun tarlasında,bahçesinde tüketti hep ömrünü,
Hele Tarakçı'nın hanında kömür karası çarşafları gelin olduğu için beş parasız ağartmak öyle her babayiğidin haddi değil,
Bunu gören çeker zaten komşunun 2ton kömürünü...
İriydi,diriydi,güçlü kuvvetliydi annem,
Her başladığı iş ondan korkardı,
Evimiz köhne bir evdi,
Tek katlı, uzunluğu 10 metre, eni bilemedin 5 metre avlusu,
Yani gariban evi daha nesi olsun ki...
Gel annem,gel bir defacık o güzel gelinliğinle,
Gelip sabaha karşı vurmuştun bizi o sade kefeninle...
Keşke herkes annem gibi olsa diyorum hep,
Ve tüm dünyada hayvanlar hariç,herkes ölse,
Ama anneler ölmese...
Çocukları onun gözüydü ölürdü çoktan belki onlar olmasa,
Biri Ahmet,biri Sema,bir diğeri de Mustafa,
Ayırmadı hiç birini diğerinden asla,
Annelerin hası,
Gönlümün en derindeki yası
Keşke hep kalsaydın bizimle,
Ölmeseydin sonsuza dek
Aslında daha çok şey var da söylememeli,
Dünya dönse de tersine,
Yerin dibine de batsa tüm alem,
Anneler ölmemeli...