Anneler Hiç Ölmesin Şiiri - Tahir Akpolat

ANNELER HİÇ ÖLMESİN

Anam, sen hayata gözlerini yumduğun gün;
Adım öksüze çıktı.
En çok zoruma giden...
Çevremdeki insanların tavırları değişti.
Kimi merhametle, kimi endişeyle
Kimileri de hor görerek baktı,
Göz yaşı döküp, yas tutan akrabalar
Bir daha ortalıkta hiç görülmediler.
Kırkın çıkmadan daha, ilk analığım geldi
Başımı okşadı, biraz da saçımı çekerek
Günler geçtikçe hırçınlaştı
Önce sabah kahvaltısını kaldırdı
Sonra öğle yemeğini, bir daha da icat etmedi hiç
Önemli olan bunlar değil sana küfretmesiydi.
Gücüme giderdi, öfkem; sessiz akan gözyaşlarımdı...
Öksüzlük, gündüz çekiliyor, oyunlar oynuyorum
Az da olsa mutluyum arkadaşlarımla
Bir an her şey silinip gidiyor hafızamdan
Ah o zalim akşamlar! keşke hiç olmazsa...
Bilmemki niye batıyor bu güneş
Eve dönünce başlıyor işkenceler,
Önce yüreğimde, dayanılmaz, korkunç bir sızı
Ardından bağrıma hasretinden, bir hançer saplanıyor.
Yalnızlık korkunç, fırtınalar kopuyor içimde
Kıyamet dedikleri bu olsa gerek.
Sen yanımda yoksun diye anne
Çaresiz olduğum şu an tek sığınağım, yatağım
Tek sırdaşım, yorganım,
Altına girip de uyuyunca bitiyor çilem.
Her gece göz yaşlarımdan ıslanıyor yastığım.
Ana; ne işin var o karanlık mezarlıkta
Ne olur yanıma gel, ölümüne muhtacım sana...
Allah'ım benim annem sonuncusu olsun
Bir daha hiç ölmesin anneler

TAHİR AKPOLAT