Benim hiç annem olmadı.Dolayısıyla,anneler gününün anlamını da bilmem...
evladını 1 yaşında yapayalnız bırakan bir kadınmış annem.Ben ağlayarak geldiğimde dünyaya annem,gülümseyerek veda etmiş.Beni o sıcacık olduğunu tahmin ettiğim kucağına çok az almış.Çocukluğumdan bilirim,yaşıtlarım:'' Anne '' dediğinde ben, ''neden? '' diyemiyorum deyipte düşündüğüm anlarımı.Kim bu anne! Neden canı yanınca anne diyorlar? Neden canları bir şey istediğinde anne diyorlar? Neden?
Sonra büyüdüm.Düşündüm,beni kim emzirdi? Kimler annelik yaptı bana? Okulda mesala okul aile birliği toplantıları denilen olay var ha..Herkes annesini çağırıyordu.Zavallı babaannem bir defa olsun gelmemişti.Benim ailemi hiç çağırmadılar! Sanki sorunsuz,dertsiz birisiymişim gibi.Oysa derdin büyüğü bende idi.Şefkatsizlikle,sevgisizlikle geçen bir çocukluk.Tek eksiğim,en büyük eksikliğimmiş güya..O da annesizlik! Kimbilir kaç defa gece uyurken üstüm açıldıda örtülmedi.Kimbilir kaç defa acıkınca ağladım da,annem olmayanlar doyurdu beni.Ah bir de ne kötü biliyor musunuz? Bir arkadaşınızın ailesi ile tanışırsınız..''Annem '' derler.Tanışırım.''Annen nasıl'' diye sorduklarında, cevap verememenin çektirdiği acıyı hissederdim.Ha cevap verirdim tabi: ''Benim annem vefat etti! ''
''Ne zaman Allah Rahmet eylesin ''..
''Ben 1 yaşındayken ''.Derin bir sesizlik.Sonra acıma dolu bakışlar,merhamet..
Mutluluk,acının azalmış halidir ya..Hiç azalmadı ki acım..Bunun azı,çoğu olur mu? Bana yerini dolduramayacağın bir şey söyle deseler,bilin bakalım ne cavap verirdim?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta