Anneler Günü Şiiri Şiiri - Özlem Ayşe Çiçek

Hiç atlı karıncaya binmemiş bir kız çocuğuydu o!
Benim gibi yani, lunaparkları seven ama gitmeyen...
Saçlarını kendi keserdi, üstünü başını kendi....
Ayaklarını haince vuran ayakkabıların yaraladığı çoraplarını,
Kendi dikerdi, içinin acısını elleri ile diken her kadın gibi...
Musluk suyundan kireçli demlerdi çayını!
Onu yavaş yavaş öldüren ilk sigarasını babası sarmamışmıydı?
Içini bir demlik kireçli çay ile öldürdü mutlaka Her gün.
Iki şeker atarken çayına,
Sigarasını bir erkek gibi yakardı, kısa saçlarıyla.
Yüzüne göre büyük bal yarası gözleri,
Içinin çürümüşlüğünü saklayamayacak kadar saydamdı mesela!
O kumral, kısa saçlı, yarası balına bulaşmış bir kadındı.
Kafkaslardan göçmüş bir ailenin üçüncü kızı.
Cesur kadın, İçliği dışında çocuk o herşeyden önce bir babaydı.
Kulağa nasıl geliyor bilmem ama bu kadını ben yaşadım.
Annemdir kendisi :)
Adının Ayten'liğine seneler önce şiirler yazılan,
Gözlerinin içine bakarak şiirler söylenmemiş,
Atlı karıncaya binmemiş, Uçan balonu olmamış, pamuk şeker yememiş kadın!
Benim Annem Benim Derinliğim Benim Cesaretim Benim Özgürlüğüm.
Gözlerinde ki baldan gözlerime süren Cennet.
Anneliğinin üzerine koyduğu, dostluğu, babalığı omuzlarına ağır gelirdi elbet!
Ama hiç şikayet etmezdi baldan kadın,
Hep dinlerdi içimin çürümüş kelimelerini,
Hep en çok o severdi en çok özlerdi beni,
Ankara'nın soğuk, ilaç kokan gri hastanelerinde...
Bir kadın soğuk bir hastaneyi bile sıcacık yapabilir mi?
Kadın! Hatun! Yüreği Yüreğimin aynısı..
Yüreği Yüreğimin aynası.
Içinin karanlığına çocukları korkmasın diye yüreğinden mumlar yakadan,
Adının Ayten'liğine şiirler yazılmış Cennet.