Anneler Şiiri - Şair Ahrazi

Anladım…anne imiş rûhumun İstanbul’u,
Anladım,gözleriymiş duyguların ilk yolu.
Sâde mîmârı değil,çehresidir kalbimin,
En muazzâm eserî sevgidir annelerin.
Görmedim böylesi nûrun böyle bir rengini,
Bir ışık huzmesidir sanki,beyaz elleri.
Annelik,kendine mahrum bir ibâdet midir?
Ya Rab! bizden biri sandık fakat,âyet midir?
Her gün akşam,düşünürken bu ilâhî gücü,
Sahte vicdânı taşır benliğimin hörgücü;
Onca yıl,onca bahâneyle buluşmak için,
Nîçin ister o büyük kalbini anneliğin?
Anladım…anne imiş terk-edilen sığınak;
Bir demir pencereden seslenir,ağlayarak;
Kim bilir? hangi rüyâ,hangi hayâl belli mi?
Bekliyor,boynunu bükmüş de kim bilir,kimi!
Ömrün en son günü evlâdını görmüş ise,
İstemez ayrılıktan,ömrüne birkaç sene.
Lâkin,insanlığı çok kere yıkan bizlerin,
Daha bir çok izi vardır,hayâsız ve derin.
Kırdık ancak,sığınırken annelik affına,
Affet! affetmeyi öğretmiştin etrâfına.
Belki bir akşamı çok gördük,hatırlanmadın,
Belki isyân için andık seni kutsî kadın.
En nihâyet,o kadim yolcu sen olmaya gör,
İlk defâ irkilmeye başlar gönül adlı nankör;
Annesin çünki,bu nihâyetle bakmazdı o,
Hâyır,ayrılsa da hiç bir gün bırakmazdı o.
Elvedâ mıydı,selam mıydı,rüyâ mıydı? Âh!
Hiç denir miydi,gidip gelmeyecek bir sabah.
Sen değilsin,Sana benzer biridir terk-eden!
Ve derken annesidir,bilir,ebediyyen giden!

* * *