Anneler Şiiri - Hasan Cemal Erol

Ne zaman ayrılmıştı yanından yavrusu
Ne zaman düşmüştü bir aslan payına
Belki dere kenarında su içiyordur
Ürkek bakışlarla çevreyi süzüyordur
Annesinden öğrenmişti tüm bunları
Papatyaların gelinciklerin üstünden
Zıplayarak kaçmayı
Ve hayatı
Ve kavgayı
Ve aslanları
Ama yetmemişti işte
Başaramadı yavru ceylan
Çevirdiler dört yandan
Hırslı genç dört cengaver aslan
İlk avlarıydı onların
Ceylanın ilk kaçışı

Ne zaman ayrılmıştı yanından yavrusu
Ne zaman düşmüştü ölümün soğuk kollarına
Belki bir yerlerde hala top peşinde koşuyordur
Belki denizin birinde hala taş sektiriyordur
Annesinden öğrenmişti yavru insan
Kırmızı ışıkta durup beklemeyi
Yeşil yanınca karşıya geçmeyi
Ve gülmeyi
Ve özlemeyi
Ve otomobilleri
Ama yetmemişti işte
Başarmadı yavru insan
İlk kez araba kullanan genç delikanlı hızla geliyordu
Bıyıkları yeni terlemiş hırslı delikanlı hızla geliyordu

Gündüzün üstüne karanlık dökülünce
Anneler yitirilmiş yavrularına ağlıyordu
Ağladıkça ne ormanların kanunu değişiyordu
Ağladıkça ne insanların kanunsuzluğu bitiyordu