Yoruldum anne!
Bu altında ayaklarımın titrediği yükü ne zaman verdi omuzlarıma.
Daha kanatlanıp uçamazken yuvadan,
Hangi ara karanlığa dokundu güçsüz kanatlarım.
Ben daha güne ermeden ne zaman gece oldum anne.
Toprağa düşüp filizlenmeden umutlarım,
Ben ne zaman yok oldum anne.
Bu kabus denizinde dalgalara karışmışken göz yaşlarım,
Benim çocuksu gülüşlerim nereye gömüldü göbeğimle beraber anne?
-Ben tek başıma büyümekten çok yoruldum
-Sev bir kere beni anne.
Özlem Saba
Kayıt Tarihi : 13.1.2016 08:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!