Anneciğim Şiiri - Hatice Arslan

Bugün gurbet elinde bir garip oldu içim.
Bir şiir yazmaya başladım için için.
Burada güller yaprak yaprak açmakta.
Hayalimdeki yüzün nurlar saçmakta.

Güneşim küsmüş yokluğuna, ışığını ay kadar vermiyor bana.
Yıldızlardan imdat bekliyorum, görmezlikten geliyorlar.
Ay'la konuşmak istiyorum, arkasını dönüp gidiyor.
Anlayacağın herşeyim sensizliğe isyan ediyor.

Duvarlar buz kesmişcesine evimiz gibi ısıtmıyor.
Hiç bir koku senin kadar güzel kokmuyor.
Ruhumun zerreciklerine kadar, yudum yudum hasretini içiyorum.
Hayalinle kendimden geçiyor, yine Dünya'ya gelsem seni seçiyorum.

Düşünüyorum da, ne olduğumu bilmediğim bir dönemde,
Pirinç tanesi kadardım bedeninde,
Önce okyanuslar mürekkep olsa yazılmayacak,
Sevgini gösterdin yüreğinde.

Saçlarından saç, dişlerinden diş...
Tüm güzelliğinle ördün benliğimi.
Kurumuş çiçek gibiydim, cansuyundan su verip,
Nefes almama vesile oldun anneciğim.

Bitip tükenmeyen uykusuz gecelerinde,
Verdiğim ızdırap dolu acılarında,
Beni okşardın şefkatle ellerinle.
Yüreğini sabırtaşına mı bağlamıştın annneciğim?

Hasta olduğumda, nefesindi ilacım damla damla içime akan.
Mutluluğumda, gözlerindi karanlık geceme ışık saçan.
Başarılarımı seninle paylaşmaktı, en büyük ihtiyacım.
Ne kadar büyüsemde anneciğim, sana yine muhtacım.

Özlemin içimde bir ateş gibi yakıyor.
Kalbimin dernliklerinden, iliklerime kadar iniyor.
Hiç bir ayrılık bu kadar ağır gelmiyor.
Güzel olanlar ekşiye dönüyor, tat vermiyor.

Çiçek tohumları ektim, desteler dolusu içime.
Açmaları için, sevgini nakış nakış işledim döşüme.
Gözlerimden akan yaşlar, buhar oldu bulutlara karıştı.
Yağmur olup yağarken bana doğru ayrıştı.

Dün gece uzun bir yolculuğun ardından,
Sana doğru yaklaştım, kollarımı açtım, boynuna dolandım.
Ahhh! ne güzel bir sahneydi o, hiç bitmesin istediğim.
Rüyadan gerçeğe doğru, yavaş yavaş giden bir yoldu izlediğim.

Sensizlik üzerime daha fazla çökmeden,
Kader bir daha ayrılığı seçmeden,
Geliyorum anneciğim! bu gece şafak sökmeden.
Oradayım, benden önce kimse elini öpmeden.
.