Anneciğim Şiiri - Haydar Demoğlu

Şimdi sen çok uzaklardasın,
Bense burada yapa yalnız...
İlk sevgilimdin, ilk aşkımdın,
Bırakıp gittin beni, öksüz.

Bilsen, ne çok özledim seni,
Koynunda yatıp uyumayı,
Tenimi okşayıp, sevmeni...
Kokunu, sımsımsıcaklığını,
Bir bilsen anam, hasretimi.

Sendin benim, dertler ortağım,
Tesellim hem moral kaynağım...
Doktorum hem ilk öğretmenim,
Şimdi yoksun; ben bir öksüzüm.
Sensizlik, zor be! anneciğim.

Yerini dolduramaz kimse,
Alışmak zor ki sensizliğe,
Sen gideli, anneciğim be!
Susadım ben, gerçek sevgiye,
Seni özledim, ölesiye.

Sen büyüttün bu; demoğlu'nu;
Sana yol etsem de tenimi,
Öpsem, ayağını elini,
Karşılamaz ki emeğini,
Sensiz bu ruhum, hiç güler mi?
(Haydar Demoğlu-İzmir)