Anneciğim..! Şiiri - Adnan Bal

Babam rahmetli Erzurum Sarıkamışda Topcu Çvş.olarak askerliğini yaparken,kayakla düşüp sakatlanmış(kalça çıkığı) kısa bir zaman sonrada terhis olup memlekete dönmüş.Birkaç ay sonra ağrımalar,sızlamalar nüksetmiş.Önceleri sekerek,sonra bastonla yürümek durumunda kalmış.Nihayet yatalak duruma düşmüş.İki yılı aşkın bir sürede hasta yatağından kalkmadan yatmış.Tarlalar satılmış Öküz kağnısıyla,at arabasıyla duyulan bilinen yerlere taşınarak çare aransada bu amansız dertden kurtulması mümkün olmamış ve beni beş yaşımda bir büyüğüm birde küçüğüm iki kız kardeşimle anneme emanet ederek bu fani dünyaya veda etmiş.O andan itibaren sevgili anneciğim baba misyonunuda üstlenerek bir başına kul yardımına gerek duymadan Yüce rabbımın yardımıyla bizleri büyütüp beslemiş,giydirip kuşatmış,yedirip içirmiş.Okutmayada çalışmış! Fakat en pahalı kalemin beş kuruş olduğu o zamanlarda kalem alamadığımız için(arkadaşlarımız kalem açarken kırılıp yere düşen kalem uçlarını yarılmış bir söğüt çubuğuna kıstırıp iple sarıp kalem yapmamız) bizlerden çok ona nasıl katlanılmaz acı duygular yaşattı bunu yıllar sonra evlatlarımı okudamadım derken yüzündeki ifadelerden anlar olmuşdum.Delik ayakkabılarım su aldığı için okul dönüşü buztutan ayaklarım ısınsın diye saman koru doldurup güya kurutarak tekrar giydirişini ve hiçbir dini ve de milli bayramlarda yeni bir ayakkabı(hep mustamel alırdık) alıveremediğinin ezikliğini hem ana hem baba olarak yaşadı.Velhasıl dulkarı çocuğu dedirtti amma alnının akıyla büyüttü başka bir şeycikler dedirtmedi mekanı cennet olası canım annem. Yıl 1956-1982 yirmi altıyıl taşıya bildi bunca yükü ve sorumluluğu.Allahın emri ile oda geri dönülmeyen sonsuz yolculuğa çıkarak bizleri kaderimizle başbaşa bıraktı gitti.Seni dualarımda yaşatıyorum canım annem.Beni bağışlamanı diliyorum çünkü bendeki seni anlatmama ne kalbim tahammül eder,nede yaşanacak zaman yeter.Sen efsane olarak kal bende neolur...