Anneciğim Şiiri - Hasan Basri Kılıç

Ne çabukta tükettin yılları
Hüzün çöken alnında biriken
Hayat çizgileri
Anlatsa da dinlesek
Geçip gittiğin yolları
Avucunda büyüttüğün
Sevgileri
Dokunup da eline
Özgür bıraksak
Kim bilir ne çok ihtiyacın vardır
Yanında olup sana sarılmalarımıza
Saçına düşen kırık güneş akları
Yüreğinden söksede
Hasretin acısını
Unutmazsın bilirim
Dokuz ay taşıdığın yüzleri
Sen o kadar büyüksün ki
Bu küçük yüreklerde
Biz ekmeği sen biliriz
Görmeyi,aşkı,sevgiyi
Sen biliriz
Sen biliriz dünyayı
Gökteki yıldızları
Gece odaya dolan her ışık süzmesinde
Yanağımıza düşen bir damlasın sen
Sabah aynada ki ilk bakışta
Yüzümüzdeki gülüşsün sen
Eskitemez seni
Alnındaki
Birkaç sahte kırık çizgi
Sen akan derelerin balığı değil
Taşan okyanusların
Yunus yürekli kadınısın
Bizse okyanuslarda kaybolmuş
Deniz kabukları
Biliriz ki sen
Yaşadıkça okyanuslar
Yaşar içimizde
Aşkların en güzeli
Alnı hüzün çizgili
Bakışları güneş dolu yar
Annelerin en özeli
Yaşayan efsanem
Ataerkil evimin
Akmayan tek çatısı
Alnında ki kırıkları
Almaya geldim
Aç bana kollarını
Sana doymaya geldim