Anneciğim! Şiiri - İlyas Han Şahin

anneciğim dün düşümde gördüm seni yine
ben her dünki düşümde
özlüyorum seni
deli deli atıyor kalbim
Anneciğim sahi hayat ne ilginçmiş dediğin gibi
insanlar neden yaşar, neden uçar gider bulutlar
evet, hala kulaklarımda küpedir sözlerin
iyi olunki, iyilik yeşersin etrafınızda
Anne! bana kızma ama ben kötü olmak istiyorum
ne bileyim, işte bazen kötü olmayı özlüyorum
sensizlikte
çünkü iyi de olamadım Anne!
neden cesetler sensizlik olur ki,
neden yaşamak kadar sevmek isteriz
ben büyümeyecektim hani, hani hep yaşım küçük kalacaktı
buydu istediğim çok mu?
ama Anneciğim sen var oldukça ben yıkılmam,
dualarına adımı kattıkça
yaş aldıkça,
avuçların göğe bakıyor yine
dudakların sessizlikten de öte akıyor geceye
beyaz saçların tektük dökülmüş alnına
Anneciğim,canım anneciğim
neden ağladın sahi geçen telefonda
titrekti sesin,buğulanmıştı uzaktaki nefesin
bilmiyorum Anne! hergün kıyametler kopuyor yüreğimde
kah özlediğimde, kah hüzünlerimde
gidersem unutursun diye de korkmuyorum artık
sessizliğe de adını koydum bugünlerde
dizlerine başımı koymayalı ne de uzun zaman geçti
pamuk ellerin değmesin içimdeki kıyamete
değmesin anne sözlerin özlemden öteyse
bugünlerde kırılganlığım üzerimde
tavandaki miyop lekelere ellerini benzetiyorum Anne
öyle yumuşak ve nemlilerki,tıpkı göz yaşların gibi
hele yağmur yağdığında anne, şimşekler çaktığında
içim her burkulduğunda
tavandan uzanır yanıma ellerin
uzaklardan gelebilseydi sözlerin
sarılırdın bana yalnızlığımdan da öte
kesme kalıp sözler, yaş odun parçaları sanki
ne yanıyor anne, ne işe yarıyor
tıpkı sana özlem gibi, tıpkı sende kendim gibi
ne yalan söyleleyim Anne! koca adam oldum amma
korkar oldum birgün gideceğinden,cennetteki yerini kıskanır oldum
ayaklarının altına her yer değdiğinde
titredi evrenim,
ben anne ne yana dönsem sana çarpıyorum
kendimi kaybettiğimde
sana soruyorum
akıbetim bir şairin akıbetine benzemesin diye sen gitmeden
gitmeden yazmak istiyorum
yasını tutarken değil,yaşadığını bilirken yazmak istiyorum
yeryüzünde koca kainat büyüklüğünde bir deprem yaşamadan
melekler gelmeden Anne! melekler gelmeden
ben sana doyasıya sarılmak istiyorum
kollarında şefket dilencisiyim ben
her anne bir kainattır
her annesizlik buğulu bir bahar akşamıdır diyor tavandaki leke
bende,her Anne diye seslendiğimde,sessizliğimde
çığlık çığlığa kaldığım kabuslu gecelerde
düştüğümde, bazen aşağılara yükseldiğimde
özledim seni hep, çok özledim
bazen yağmurlarda bazen gücenmişliğimde
ruhum geziyor Anne kıtaları, beni sevdiğinde
avuçların her titrediğinde,
beyaz tülbentinden parlayan yüzünde
benimle yalnızlığımı paylaş Anneciğim
ne o ağlıyor musun yanına geliyorum diye
sen gitmeden dünyalar dursun
dünyalar avunsun Anne!
dönüyorum diye...!