Anneciğim Şiiri - Hamiye Gül

Biliyor musun anneciğim,

Aşkın olduğuna inanmıyorum.

O, hayallerden ibaret bir bulut,

Havada gezen, kurulu düşlerden ibaret.

Evet, biliyorum, aşk yok anne.

Her gelen bu masalla gelecek,

Miadı dolunca içindeki

Canavarıyla gidecek.

Hep “akıllı zeytinim” derdin,

“Zehir gibi zekân var” derdin ya;

Hayır, zeki değilim anne.

Duyguların aklın karşısında hükmü yok,

Bunu biliyorum.

Hiç hayal yolundan gitmedim.

Ve biliyor musun,

Sen hasta yatağında böyle süzgün bakarken,

Düşünüyorum da…

Yaşım elli ikiyi geçerken,

İyi ki aşkın olmayışını

Daha on sekizimde,

Kütüphanelerde koşarken,

Okuduğum bince kitaptan öğrendim.

Bunun bir ajitasyon,

İnsanın kendini kendisiyle mahvettiği

Bir masal olduğunu anladım.

Ve biliyor musun anneciğim,

Aşka zerre kadar bile

Hiç ihtiyaç duymadım.

Hani derdin ya, “boncuğum, şiirlerin…”

Evet, şiirlerim ütopik aşkı anlatır;

Toplumun aşk duygusunu kurguyla taşır.

Ben olurum bazen, bazen bir başkası;

İsimler değişir, kurgu değişmez.

Kendimden bir duygu yoktur;

Onlar toplumun duygusu.

Verdiğin eğitimle âşık olmadım.

Teşekkür ederim biricik annem.

Bundan sonra da olmayacağım.

Bana verdiğin en güzel hediye

Koskocaman kütüphane odası

Ve kütüphanelere giriş kartıydı.

Altın bilezikten, hazineden değerliydi.

Öyle mükemmel bir öğreticiydin ki,

Duygu karmaşasında kaybolmadım.

Eğer bugün başım dik, onurlu, mağrur

Ve kimseden sevgi dilenmiyorsam,

Bu senin sayendedir.

“Sevdiğin herkesin sevgisi bitince

İlk işi seni köleleştirmek olur,” derdin;

Çünkü sevmek esaretti.

Esaretle yaşamamı istemedin.

Dolu dolu yaşamayı,

Beklentiyi sıfırlamayı,

Aşk duası etmemeyi,

Mutluluğun kalbimde doğacağını;

Onu kimsenin var edemeyeceğini

Öğrettiğin için teşekkür ederim.

Ve bana yaptığın kütüphaneyi

Sürekli kitapla büyütüp

Aklımı beslediğin için…

Seni çok seviyorum anneciğim.

Şimdi bir kitap seçip,

Uykuna dalmadan evvel

Sana okuyacağım.

Dinlemeyi çok seversin,

Bilirim anneciğim.