Öğrencilik yıllarımda soğuk Ankara sokaklarında..
Anneciğim! Dün yine sebepsiz kederlendim;
Dar sokaklar gözümde uçsuz bucaksız oldu.
Duydun mu? Kısık kısık 'Anne'diye seslendim,
Duydun mu? içime, bu sesin, yankısı doldu! ...
Islak yollarda sarhoş adımlarla dolaştım,
Rüzgar; amansız rüzgar! gözyaşımı dondurdu..
Herşeyimde sen vardın,herkesten uzaklaştım;
Sensizlik,ellerime,saçlarımı yoldurdu! ..
Anneciğim! elini gördümde bir çocuğun:
Eriyormuş gibiydi,annesinin elinde!
Ben,büsbütün erirdim; çizdiği yokluğunun,
Hayalime elinin,kalsaydım gölgesinde! ...
(30.11.1992)
Zekeriya YeniyolKayıt Tarihi : 19.9.2005 01:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
yalnızlık kol gezerken.............
Ankara da yağmur yinede bi güzel olurdu....
hoşluk kattı geceme, maziye daldım....
(seslenir)
evlatsız anne var,annesiz insan yok.her evlat böyle yürekten seslense...özlem olmadan da. tebrikler.
bana yazdığınıza da teşekkürler. sevgi, selamlar.
Onlar bir başkadırlar.En çok karşılıksız sevenler annelerdir.Bıyığımız bittikten sonra hangimiz ona evlatlık yapabildik.
Tebrikler.
TÜM YORUMLAR (4)