Anneciğim Şiiri - Fatih Keskin

ANNECİĞİM

Bilmem nasıl anlatsam o mahzun bakışını
Merhamet nakışını

İşledin çarşaf gibi bu küçük karakteri
Evlat rehberi

Güneş oldun ay oldun geceye lamba oldun
Yoklukla soldun

Soldun bir yıldız gibi rahmeti çehren ile
Saflık serveti ile

Boyadın geceleri vaz geçtin hayatından
Çektin çocuklarından

Yaşadığın kahırlar filizlendi gül gibi
Cennetin dili

Ayağının altında merhametin Rahman dan
Çıkmazsın hatırımdan

Bir veli vuslatıdır saçımı okşayışın
Hasretimi sarışın

Allah seni övmüşse şefkatini bilmişse
Meftunum o sese

Titreyen bedenimin matemi sensiz kalmak
Issızken bulmak

Karakterin utangaç senin sevgin içtedir
Yokluğun nicedir

Rüyalarım sırdaşım seni konuşuruz biz
Bekleriz sessiz

Büzülmüş kimse isem yokluğunun durumu
Bekle benim yolumu

Bir evlat üzerine çiseleyen yağmursun
Baharım olursun

Duyguluyum anneciğim senden uzak kalalı
Özlem bulalı

Çaprazlama kestiler alevlere serdiler
Kimsesizim bildiler

Senin buruşuk elin sanat haşreder bana
Susadım kana kana

Cahillik ve yokluklar sahasında cenk eden
Allah ile bilen

En çaresiz anlarda ellerini yükselten
Allah ı seven

Kıyaslanmaz ne zümrüt ne elmas seninle
Toprak rengi gözünle

Şükür senin adetin sabır gayretin anne
Rızası seninle

Kopmayınca bilmedim o güzel değerini
Kadrini kıymetini

Hemhal olunan zaman gerçek hakkı vermedim
O cenneti görmedim

Ağırlaşan eşya mı benliğim mi sema mı
Yoksa zaman mı

***
Keskin