Anneciğim Şiiri - Mustafa Şahin 2

ANNECİĞİM

Aramızdan ayrılıp Hakk'a yürüyeli
on altı yıl oldu.
Günler yine geçti, dünya yine dönüyor;
sensizliğe alışabildik mi?
alışabilmeye alışabildik belki!
Her zaman eksikliğini
sevginin yoksunluğunu
duyumsadım beynimde, ruhumda da
görüntün gözlerimden, sözlerini
hep anımsayıp, duyumsadım.
Yaşamın boyunca kol kanat gerdin
bir yerimiz incindiğinde, başımız ağrıdığında
öperdin acısı geçsin
bağlardın patatesi dilimleyip
alnımıza
bardak yapardın sırtıma
ateşim düşsün diye...
Daha neler yapardın neler:
Yılgına giderdin ısınmam
çifte giderdin, koyun sağardın
çocuk bakardın, ıspanak çapalamaya giderdin;
okuyalım adam olayım diye.
Pencere buz tutmasın
üşümeyeyim diye
bir harar sırtında
odun taşırdın
yüksünmeden, ilenmeden
metrelerce, dört büklüm, adım adım...
O kadar özverilerin, özgeçilerin
oldu ki anneciğim
ben seni nasıl unuturum
nasıl.
Her gün daha bir yakınım sana
özlerim yana yana
yürekten, içten, derinden
inan ki anneciğim:
Unutmam, unutmam, unutmam
nasıl unuturum ki seni
ben ölmedikçe
değil mi, yaşıyorum
sen de benimle, benimle
yaşayacaksın, yaşatacağım.
Rahat uyu gömütünde,
ışıklar içinde...
Anıyorum, arıyorum, anlıyorum
her geçen gün, her geçen yıl;
saygı ve sevgilerimi sunuyorum
anneciğim.
16 Ekim 2016/ Mustafa Şahin- Malatya.