Anneciğim Şiiri - Aşık Benli

Anneciğim 21 nisan 2020’de aramızdan ayrıldı. Rahmeti Rahman’a kavuştu. Ben yurt dışında olduğumdan dolayı cenazesine katılamadım. Annemin son solculuğunda yanında olmak isterdim. Ama nasip değilmiş. Yoğun bakımdan kısa bir süre normal servise almışlardı. 15 nisanda işte o zaman anneciğimle yeğenimin telefonundan görüntülü görüşebilmiştim. Bu anneciğimle son görüşmemdi. Sesi bitkinli, hastaneden çıkmak istediğini söylüyordu. Sanki öleceğini anlamıştı. Belki yavrularının yanında ruhunu teslim etmek istiyordu. Ben kendisine Allahın izniyle iyileşeceğini söylüyordum. İyileşince hastaneden çıkacaksın diyordum. Diyordum ama ayrılık ateşi benim de içime düşmüştü. Anneme belli etmemeye çalışıyordum. Annem çok yorgundu. Yoğum bakım ünitesi onu daha da halsizleştirmiş olmalı ki çok zor konuşuyordu. İşte bu annemle son görüşmemdi. Tekrar yoğun bakıma almışlardı annemi. İstanbul’dan iki ablam özel izinle Samsun’da annemi görmeye gelmişlerdi ama onları yoğun bakıma almadılar. Hemşire yeğenimin telefonundan bir buçuk dakikalık video çekti. Anneme kızlarının geldiğini söyledi. Artık annem son sözlerini söylüyordu. Annem bizi çok sevdiğini söylüyordu. İnşaallah buradan yakında çıkacağım diyordu. Titreyen eliyle bize el sallıyordu. Keşke o elini öpebilseydim son kez. Meğer bize veda ediyormuş annem. Zaten üç gün sonra da ruhunu teslim etti. İşte ben de duygularımı anneciğime yazdığım şiirle ifade etmeye çalıştım. Gerçekten gurbette öksüz kalmak çok zormuş. Annemin yanında olamamak, son yolculuğunda bulunamamak çok zormuş. Annem 85 yaşındaydı. Sekiz çocuğundan sonuncusuyum. Ömrü çileyle geçmiş elleri nasırlı, çok çalışkandı. Köyümüzü çok seviyordu. 1996’da kaybettiğim babamın yanına defnedildi. Ben de annemi kalbimde babamın yanına gömdüm. Nur içinde yat anneciğim.