Anneciğim... Şiiri - Mehmet Kılıç

ANNECİĞİM

Yemedin yedirdin, dikip giydirdin.
Tok gözlü olmayı öğrettin annem.
Her şeyden koruyup, bizi aydırdın.
Hayatı bilmeyi öğrettin annem.

Hasta olduğumda beni eylerdin.
Gece uyuturken ninni söylerdin.
Mızmızlık edince biraz paylardın.
Ağlarken, gülmeyi öğrettin annem.

Dövmeliydi alnın “Nurluydu„yüzün.
Örgülü saçların elaydı gözün.
Elmastı ağzından dökülen sözün.
Nasihat almayı öğrettin annem.

Başımı okşardı pamuk ellerin.
Şefkatli bakışın, sakin hallerin.
Herkese dualar eden dillerin.
Yolumu bulmayı öğrettin annem.

Babamdan görürdün yersiz eziyet!
Sabır etmek sana özgü meziyet.
Sen yoksun dağıldık, bozuk vaziyet
Paylaşıp bölmeyi öğrettin annem.

Bedenini sardı hastalık, illet!
Üzüldü duyunca akraba, millet.
Çaresiz doktorlar çekeriz zillet!
Ayakta kalmayı öğrettin annem.

Gittiğinden beri yolun gözlerim.
Yıllar geçti seni hala özlerim.
Çektiğim hasreti yazıp gizlerim.
Fatiha salmayı öğrettin annem.

Mehmet KILIÇ
Gaziantep