‘Anneciğim’ Şiiri - Fahri Utkan

‘Anneciğim’ diyemedim

Hayatta bir kere bile ‘Anneciğim’ diyemedim.
O saf, temiz, çalışkan kendi halindeydi
Okur yazar değildi, ama sahib-i tertipti.
Hayatta bir kere bile ‘Anneciğim’ diyemedim
Tam beş çocuk, beş erkek çocuk büyütmüştü,
Ami olmasına rağmen bu dünya hanında.
Her birine Kur’anı öğrettirmişti kurslarda
Hayatta bir kere bile ‘Anneciğim’ diyemedim.
Nedendir bu hoyratlığım, nedendir bilemem?
O zaman yoktu sanki bu türden kelimeler.
Hâla yanarım; hüzünlenirim kendi kendime,
Hayatta bir kere bile ‘Anneciğim’ diyemedim
Dünyada bir veli gibi yaşadı gitti,
Hayatı bir Eylül günü sona erdi, bitti,
Mezarı bile dediği gibi yitti(!) gitti.
Hayatta bir kere bile ‘Anneciğim’ diyemedim.
Son günlerinde kimseye yük olmadı,
Üç doktor, hastalığına farklı teşhis koydu.
Sonunda vefatı, kalp büyümesinden oldu.
Hayatta bir kere bile ‘Anneciğim’ diyemedim, o gül yüzlüye.

M.FAHRİ UTKAN - İzmit - Mayıs.2009