Anneciğim Şiiri - Celal Çınar

Yaşıyorum Anneciğim yaşıyorum
Sevinçlerin,üzüntülerin,dostlarımın içinde
Değişmeyen bir hayat,durmayan akışı içinde
Ne çok sevmeleri seviyorum,nede çok yalnızlığımı
Abartıya da hiç gelemem
Ne o beni tanımlar nede ben onu tamamlarım
Bana kendi yağımla kavrulmak düşer
Zaten dertlerimle başbaşa kalınca mutluyum
Önce biraz dertlenme,hüzünlenme ve isyan
Sonra kabüllenme,sukünet ve konsantrasyon
Biliyorum ki zaman ilacım olacak
Beni hayatta tutan nedenler
Beni hayattan alacak nedenler olacak

Farklı bir şey düşünmüyorum kimseden
Mutlu bir aile,sıcak bir yuva
Beni tamamlayan bir eşim,hayata bağlıyan birkaç çocuk
Yıllarca sevip,saygı duyulduğum bir çevre
Ve daha sonra yaşlılık sarı bir yaprak gibi kapında
Düştü ha düşecek rüzgardan,fırtınadan, doludan...
Ve az ileride seni bekleyen bir tabut,bir parça kefen
Unutmamak lazım gözyaşına boğulan birkaç kişiyi
Dedim ya ne çok sevmeleri seviyorum ne de çok yalnızlığımı
Bu dünyaya gelirken beni bekleyen Annem ve Babam
Bu dünyadan göçerken eşim ve çocuklarım
Yaşıyorum Anneciğim yaşıyorum
Ölümü bile bile ölüme yaklaşırken
Cenneti bile bile ölümden kaçarken