Okuldayım şimdi. Canım acıyor. Doğarken senin canını acıttığım aklıma geldikçe daha bir artıyor karnımdaki ağrı. Sen de yuvamızdasın, en az benim kadar sevdiğin ailemle birliktesin. Yoruluyorsun ama yetiyor onların sevgileri her şeye. Anne, canım acıyor. Niye canım acırken aklıma ilk sen geliyorsun? Niye korkunca ilk sen? Sen her şeye yetebilensin. Varlığıyla bir deniz feneri, bir yel değirmeni, karanlıkta bir sokak lambası, ağrı kesici, ateş düşürücü, ozon tabakası... Sen her şey olabilensin, herkesin yerini doldurabilen, ama kimsenin yerini dolduramadığı..
Annem mavi gözlerin var senin. Mavi gözlerinle anneannem gibisin. Annene benzediğini duyunca mutlu oluyorsundur, çünkü ben sana benzetildikçe mutlu oluyorum.
Ne güzel seninle ortak sevgiler, hayaller ve özlemler barındırabilmek... Ne güzel hiç düşünmeden seninle konuşabilmek... En güzeli bize verdiğin sonsuz güvenle büyüyebilmek ve bir türlü bu yerden kopamamak. evdeki huzur sensin anne. Senin olmadığın bir günü düşünemiyorum.
Hatırlıyorum da bir gün yazılarımdan birini okuyup yanıma gelmiştin. Muzip, yaramaz çocuklar gibi:'ben bir şey yaptım.' demiştin. Karanlık bir yazımı okuduğundan bahsedip sonrasında eklemiştin: 'çok üzüldüm, benim kızım bunları yaşamış da ben yardım edemedim.' demiştin. Sarılmıştık, kim bilir kaçıncı kez...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta