Anneciğim, Şiiri - Mahmut Çuhadar

Seni Öyle özledim ki
canım annem.
Acıların en büyüğünü tattım
gittiğin zaman.
Özlemin ne kadar yaktığını
yokluğunda anladım.
Bir gün gidebileceğinin
hiç farkında olmadım.

Kızıma adını verdim
sana öyle benziyor ki.
Yalvarsaydım sana gitme diye
kimbilir kalırdın belki.
Gitmeden veda etseydin
öpseydin sarılsaydın
yada beni almayın diyerek bir tanem
kalmak için diretseydin.
Sessiz kimsesiz uzaklaştın
bir adres bile bırakmadan.
Gittiğin yeri bilsem seni arardım annem
usanmadan bıkmadan.

Aniden çıkagelsen biryerlerden
kucaklasam hasretle
şaşırsam sarılsam miskokulum
sana son bir gayretle.
Sorsan bana ne yapıyorsun
alıştın mı diye
Feda ederdim inan herşeyimi annem
veda etmek mümkün olsa sensizliğe.

Nerdeyse beş yıl oldu
gideli buralardan
Bari memnun musun meleğim
gittiğin sessiz diyarlardan

Kelimeler yetersiz dizeler kupkuru
Artık şiir bile yazamıyorum.
Gidişin öyle gizemli ki annem
bir türlü çözemiyorum.
Oralardan bir yol olsa buraya
ara sıra gelebilsen.
Rüyalara da razıyım nur yüzlüm
yeterki sıkça girebilsen.
Bu türlü hasrete çare yok ki
boşuna dünyada teselli aramak
Acele etmiyorum ama anneciğim
akıbet elbet yanıbaşında uzanmak.

07.10.2001