Anneciğim Şiiri - Mustafa Gümüş

Kenar bir mahallenin, kirli kuytularında,
Karanlığa aydınlanan bir nurdun anneciğim.
Bembeyaz yüzünde, dalgalı saçlarında,
Zifire baş kaldıran bir onurdun anneciğim.

Dünyaya geç kalmış, kokuna susamış bir çocuğun,
Hüzünlü giryanına şahit olmuştun her sabah.
Yalvarmaklı gözlerimi, efsunlu gönlüne savurduğun,
Solgun, sisli bakışlara kıyılmıştı bu nikâh.

Teninin kokusuna, gül bahçelerini andıran,
Bir rayiha serpilmişti; gül kokulu ravzadan.
Bin türlü eziyete yılmadan baş kaldıran,
Bir sabır oyulmuştu nar- ı beyza ataşından.

Hayallere söylediğim sözlerin gizemini,
Hayranlıkla dinlerdin ve garip bir tebessümle.
“Sana muhtacım” diyen yüzümün matemini,
Sonsuz nura salardın o gülen gözlerinle.

Senin canından can almış çaresiz sadrımda umut,
Ruhumda fırtınalar koptu; yokluğunda bir anlık.
Sen geldin; bahar geldi, kayboldu siyah bulut,
Cennettin müjdesisin, ruhunda yok nadanlık.

Küçük bir adımla başladı yolculuğum,
Bembeyaz bir kâğıt oldum, serildim avuçlarına.
Gülüşünde bin bahar: Hiç olmadı yorgunluğum,
Yüreğinden aks etti nur; ak düşen saçlarına.

Yarınıma şefkatinle çizerken geleceği,
Bugünümde tuttuğun bir avuç tohum oldum.
Serperken her birini toprağa: Ey hayat meleği!
Şimdi kocaman bir orman ve yüzlerce dal oldum.

Kavga ettim, ağladım; acıttım parmaklarını,
İncitmedin avucunda, sıkılmadın tutmaktan.
Hangi dağın heybetinden aldın, bitmek bilmez sabrını?
Yorulmadın, usanmadın gözün gibi bakmaktan.

Yıllar geçti, büyüdüm; nefretin büyümedi,
Bitmedi haylazlığım, kin tutmadın hiçbir zaman.
Deprem oldum, yağmur oldum; sana hiç mi değmedi?
Ne büyük insansın, hiç mi olmadı ağlaman?

Canan oldun, şefkatli; can oldun, sımsıcak,
Hayat oldun; sepserin, yorgun akan membadan.
Yağmur oldun; çatlamış toprağıma yağacak,
Dua oldun, serpildin; sonsuzdan ve ummandan.

Düşman oldum zamana: Seni benden ayıracak,
Gelmeyecek bu günler, olmayacak bir daha.
Mümkün olsa, durdursam; yoksa ruhum yanacak
Kıracak tüm saatleri, meydan okuyup sabaha.

Yorgun bir sessizlik var, fırtına evvelinde,
Ha koptu, ha kopacak, ayrılık çanlarıyla.
Son bir gülüş savur, hissedeyim tenimde,
Kanamadan avuçlarım, özlemin hançeriyle.

Ayrıldı yollarımız, ben büyüdüm sayende,
Ruhumu besledin, yoğurdun sen sevginle.
Karanlığıma mum oldun, cahillik ayinimde,
Sen yandıkça büyüdü, âlimlik göklerimde.

Karanfil mi, kardelen mi, sihirli bir çiçektin,
Kokunla büyüttün ve bezedin, solmayan gül rengine.
Şimdi ben dev bir bahçe; tohumunu sen ektin,
Gül kokusu yayıyorum, yarının güllerine.

Elimde bir tebeşir, yüreğimde ilk harfin,
Dokunurum tahtaya, rüyetin olur şule.
Yazdıkça kalemleri o küçük ellerin,
Fener olur, yol gösterir hayat verir her güle.

Beni bana gösteren bu küçük tomurcuklar,
Şimdi seni yaratır, benim oturduğum yerden.
Ben sende beni buldum, beni sana yoğurdum,
Öğretmezsem öğrettiklerini; vazgeçerim bu serden.

Ayağının altına cenettler serilirken,
Ayağının tozuna binlerce yıl köleyim ben.
Şimdi çizdiğim her mısra, seninle vakfolurken,
Yazmaktan ve çizmekten uğruna öleyim ben.

Mısralarım sanadır, dualarım zatına,
Nice cümleler kurulur, senin cennet tahtına.
Tahtını gümüşten yapsam, batırsam tacını altına,
Yinede az gelir sana; baş koymuşken zanaatına.

Nice kalem tüketsem, kâğıtlara bulansam,
Seni sana anlatamam, benim canım anneciğim.
Ben, sussam, yazmasam, konuşmasam,
çağlar seni anlatır, dillenir zaman ve mekân,
Çığlık olur yankılanır, benim canım anneciğim.