Anne Yırtılmış İnsanlığın Şah Damarı

Anne, kalabalıklar içinde çok yalnızım
Akort tutmuyor artık sırdaşım olan sazım.
Beş çocuğumun annesi, otuz dört yıllık eşime bile,
Geçmez oldu sözüm ile nazım.

Anne, varlıklar içindeyim ama mutluluk bana haram olmuş
Sevmeyi şiar edinen gönlüme, gam ve kasavetler dolmuş.
Rengârenk Muhammedi güllerimin goncaları ise,
Daha hazan vakti gelmeden, sararıp solmuş.
Anne, analı babalı yetim olmuşum,
Bu üç günlük dünya hayatında, saçım başım yolmuşum.
Etrafımda yüzlerce binlerce, dost görünümlü insan olduğu halde,
Yazın temmuzunda üşümüş donmuşum.

Anne, yediğimden içtiğimden bir tat bir lezzet alamıyorum.
Deliksiz şipşirin uykulara eskisi gibi dalamıyorum.
Bıkıp usanmadan, yorulmak nedir bilmeden düşmüşüm yollara,
Beni anlayacak dost gibi bir dost bulamıyorum.

Anne, sararmış betim benzim suratımdan düşen sanki bin parça,
Düşmüşüm karşılığı olmayan bir aşka.
Sevda sürmeli gözlerim, yorgunluktan bitap düşmüş,
İçinde insan olan elbiseleri göremedim bir lahza.

Anne, kendi kendime olmuşum yedi yabancı,
Sevdalı gönlüme girmiş dayanılmaz bir sancı.
Vuruldum her daim arkamdan dostlarım tarafından,
Saymadım sayamadım bilmem bu oldu kaçıncı.

Anne, ne sor ne de ben söyleyeyim hal ve ahvalimi.
Boşu boşuna kırdılar, kardeşliği, dostluğu yazdığım, kalemimi.
Ne yaptıysam duyuramadım ve duymak istemediler
Rahmani sevgi ve muhabbet dolu, güpgüzel meramımı.

Anne, sevdim olmadı, kardeşçe kucaklaştım olmadı.
Asil ve yufka gönlüm, fikri güzel gönlü güzelleri bulmadı.
Bindiğim halde tımarı çok mükemmel yapılmış rahvan ata,
İnsanlık ve kardeşlik yolunda, bir türlü menzil murat almadı.

Anne, tiksiniyorum, insan görünümlü canavarlardan artık.
Şeref ve namus abidesi insanların üstü başı yırtık.
Menfaatimiz uğruna bin yıllık değer yargılarımızı,
Vicdansız ve merhametsizler misali çok ucuza sattık.

Anne, biz böyle değildik ne oldu asil atalarımızın torunlarına.
Himmet etmeyi unuttuk yüzde yüz ihtiyacı olanlara.
Yırtılmış insanlığın şah damarı,
Gem vuramadık menzil murat aldırmayan yolculuklara.