Anne;
Senin sardığın gibi,
Hiç kimse sarmıyor.
Senin kendini yorduğun gibi,
Hiç kimse yormuyor.
İlahi bir sevgi seninkisi.
Geçemeyeceği bir yer varmı,
Kırmayacağı bir inat,
Yumuşatmayacağı bir kâlp.
Korku bilmez senin yüreğin,
Hiçmi hiç bir şey beklemez,
Bir güleryüzden başka.
Kırılır örselenir de,
Yinede hissettirmezsin sen.
Ben yersem toksun sen,
Ben gülersem mutlusun,
Ben gelince sana,
Bayramındır senin.
Büyüsemde ben,
Senin gözünde hep çocuğum,
Hiç mi hiç büyümeyen.
Bir insanın varsa snnesi,
Daha ne isterki hayattan.
Bunca fedakârlığına alışmışken,
Ayrılık ne zor şey be anne.
Sen an be an çocuklaşıyorken,
Annesizliğe alışmak zormuş be anne.
Bunca şefkat içinde yaşadıktan sonra,
Sensizlik ölümden önce ölmekmiş anne...
Kayıt Tarihi : 8.2.2015 13:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Anne; Senin sardığın gibi, Hiç kimse sarmıyor. Senin kendini yorduğun gibi, Hiç kimse yormuyor. İlahi bir sevgi seninkisi. Geçemeyeceği bir yer varmı, Kırmayacağı bir inat, Yumuşatmayacağı bir kâlp. Korku bilmez senin yüreğin, Hiçmi hiç bir şey beklemez, Bir güleryüzden başka. Kırılır örselenir de, Yinede hissettirmezsin sen. Ben yersem toksun sen, Ben gülersem mutlusun, Ben gelince sana, Bayramındır senin. Büyüsemde ben, Senin gözünde hep çocuğum, Hiç mi hiç büyümeyen. Bir insanın varsa snnesi, Daha ne isterki hayattan. Bunca fedakârlığına alışmışken, Ayrılık ne zor şey be anne. Sen an be an çocuklaşıyorken, Annesizliğe alışmak zormuş be anne. Bunca şefkat içinde yaşadıktan sonra, Sensizlik ölümden önce ölmekmiş anne...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!