Anne Uyan Şiiri - İdris Karagöz

İlk gün...

Anne uyan,yüreğim kanıyor.
Söyleyemediğim sözcükler dökülüyor dilimden.
Boğazımda düğümleniyor, hıçkırıklar...
Neden böyle sessizsin ve neden bu kadar soğuk!
Sanki bir ışık huzmesi yansımış yüzüne,
Tatlı bir tebessüm var dudaklarında.
Çok şey söylemek istiyor;
Fakat bir türlü söyleyemiyor gibisin.

Anne uyan korkuyorum!
Seni kaybetmekten, yalnız kalmaktan,
Sevgine kanamamaktan, sıcaklığını hissedememekten,
Seni bir daha görememekten korkuyorum anne.

Bir süre sonra...

Anneler ölmez oğlum diyen kimdi?
Yirmi yaşın heyecanında kaybettim seni.
Göz pınarım kurudu, akmıyor şimdi yaşım.
Musalladan kalktı, senin değil benim naaşım.
Yavrum diyen şefkatli sesin,
Bir yerim acıdığında sızlayan yüreğin,
Sevgiyle beni süzen gözlerin,
Korktuğumda koştuğum ana kucağın,
Nerde, toprağın mı oldu şimdi?

Bugün...

Dün rüyamda seni gördüm anne,
Gülümsüyordun, bulutların arasından bana.
Elimi uzattım koştum sana...
İlk kez, yaşama sevinciyle uyandım hayata.
Ama bir yanım hep eksik kalacak anne.
Ne olur hep gir rüyalarıma,
Seni çok özledim anne!