Yıldızları toplayıp verseler kucağıma,
İçimi ısıtmaz, üşüyorum anne.
Bir kez düşmeye görsün ateş yüreğime,
İçimi ısıtmaz, üşüyorum anne.
Kızgın çöllerde olduğuma aldanma,
İklimler değişti, üşüyorum anne.
Yalnızlığıma yokluğunu ortak ettim,
Dünyam boş, üşüyorum anne.
Bu ayrılık yüreğimi yaksa da,
İçimi ısıtmaz, üşüyorum anne.
Gündüzleri seni düşünmek yetmiyor
Kabuslar uykularımı bölüyor anne.
Bütün ateş topları elimde toplandı,
Avuçlarımın içi yanıyor, içi anne
Yüreğime ayrılık hançerleri saplandı,
Kanıyor yüreğim, üşüyorum anne.
Düşler kabuslara yenik düşünce,
Gözlerinde yaşlar dinmiyor anne.
Kan ter içinde uyansan da uykudan,
İçim ısınmaz, üşüyorum anne.
15.01.2010 / Lodumlu / ANKARA
Mehmet DumanlıKayıt Tarihi : 15.1.2010 11:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ve üşüyorum anne ...
demek isterdim.
Özellikle birinci dörtlük mükemmel ötesiydi.
Anne ısıtır insanı
Ve yokluğu, çaresizliği insanın. ısıtamaz hiç bir şey seni.
teşekkürlerim en içten ve kocaman. Yüreğinize sağlık....
TÜM YORUMLAR (1)