Anne tut Ellerimden Şiiri - Yılmaz Öztürk

Doğum günümü bilmiyorum neden doğdum
Tut ellerimden bırakma anne güneşte donuyorum
Ay karanlık yolumda ışık yok bilmeden yürüyorum
Uzattım tutan yokmu ellerimden annemi tanımıyorum

Şafak vakti esen rüzgar yaylada meleşir kuzular
Dünyada meskensiz yaşıyorum yatağım benden kaçar
Yağmur bile ıslatmıyor etrafımda ayıplayan bencil kokular
Rüyalarım kabus olmasın tut ellerimden anne kırıldı kollar

Sabır ve umutla bakarken hayatı bilmeden yaş oldu otuz
Ekmek nedir neyre yarar zevkini alamadım içimi yaktı tuz
Bakan gözler görmez beni engelliyim olun bana engelsiz
Tut ellerimden anne gidemiyorum hayat yolunu inan sensiz