Anne Şiirleri Şiiri - Mustafa Erol

Anne Gerçeği

Ne güzel söz “dişi kuş yapar yuvayı.”
Elbet anneler verir çok derde devayı.

Tüm anneleri kutsal yaratmış yaradan.
Ana rahmi verilmez anneye sonradan.

Anne demek onun için, rahmet demektir.
Anne ile olmak demek, gülmek demektir.

Senin benim olmaz yuvada, bizim olur.
Mutluluk için annelerde, azim olur.

Gerekirse eşini, her gün yağlar anne.
Güzelliklerle eşini, eve bağlar anne.

Öncelikle eşi için süslenir anne.
Eş tarafından sevgiyle beslenir anne.

Surat asmaz eşine, hep tebessüm eder.
Bir tebessüm için eş, dağları yol eder.

Erkek eşinde görmeli, cilveyi nazı.
Cilvelerle yaşar eşi en güzel hazzı.

Olmaz annede, eşinden gizli ve saklı.
Evlat için kullanırlar, müşterek aklı.

Anne öncelikle kızına örnek olur.
Kız çocuklar anneliği annede bulur.

İçi kan ağlasa da, evde güler anne.
Tebessümüyle evde hüznü, siler anne.

Mustafa EROL
31.Temmuz.2012
Manavgat / Antalya

ANNE SEN YOKSAN....

Anneeeeeeeeeeeee,
Annemmmmmmmmm,
Sen yoksan,
Bizim ev de yok ANNE.
Bizim sözü, seninleymiş meğer.
Sen gidince Anladım.
Hatıralarımızda kaldı çektiğin cefa.
Sen uçtun,
Babam sefa sürmek için evlendi.
Bir kadın geldi eve.
Hoş gelmiş,tamam anladım...
Sözüm yok,ama keşke hoşluk ta getirseydi.
Getirdiği koskoca bir BOŞLUK,ANNE,
Sen fidanlar ekmiştin,
Fidanlar ağaca dönmüş,ağaçlar meyveye durmuştu.
Kesmişler annem yeni kadınla babam,
Telefonla söylediğinde ablam,inanmamıştım
İnanmak istememiştim belki.
Senden eser kalmasın,
Seni hatırlatmasın diye ağaçların kesildiği Bahçemiz var ya anne,
Sen varken ki bizim bahçe,
Şimdi ise onların bahçesi,
Kupkuru anne...
Bizimki yemyeşildi.
Onlarınki kupkuru.
Dedim ya annem,bizim ev yok artık.
Sen yoksun
Biz darmadağınığız ev talan.
Sensiz ev yalan anne yalan....
Bizim sözü seninleymiş anne meğer.
Nerde bir gerçek anne varsa Saygıya değer.
Küçük olsa da benden yaş olarak.
Ellerinden öpüyorum,
Seninse;
Seninse nasırlı ayaklarından anne.......

Mustafa EROL
Manavgat/Antalya

Annem

Ne zaman görsem,dertli bir kadın,
Acıyla kıvranıp,yanarım ANNEM.
Düşürmem,dilimdedir hep adın.
Seni tesbih gibi,anarım ANNEM.

Koltuklar döşemedin,evinde bir hasır.
Hep çalıştın,gitmedi elinden nasır.
Yaşasam,yıllar değil,koca bir asır.
Ta yürekten sana,yanarım ANNEM.

Sabırla taşıyıp,doğurdun beni.
Sevgiyle,saygıyla, yoğurdun beni.
Yavrum,canım diye,çağırdın beni.
Yokluğuna şimdi,yanarım ANNEM.

Her yavrum dedikçe,gönül sazından.
Bir yavrum daha,çıkardı ağzından.
Usanıp bıkmadın,yavrunun nazından.
Mahşerde bile seni,tanırım ANNEM.

Tüm anneler gibi,sen de kutsalsın.
Daha dün gerçektin,bugün masalsın.
Yüreğimde sevgi,dilimde duasın.
Sana her gün Fatiha,okurum ANNEM.

MUSTAFA EROL

ANNEME ŞİİR

Nasıl sızlar içim, bilmezsin annem.
Ebediyettesin, gelmezsin annem.
Ruhla güler tenle, gülmezsin annem.
Sensizlik bana çok, dokunur annem.

İtina ederdin, gözüme bakıp.
Öğütler verirdin, kapıya çıkıp.
Şimdi göçtün annem, içimi yakıp.
Feryatlar içimden, okunur annem.

Mutluluk seninle, ezeldi evde.
Varlığım seninle, özeldi evde.
Çiçekler bambaşka, güzeldi evde.
Yokluğuna gönlüm, yakınır annem.

Her anne sözüyle, ağlar yüreğim.
Her sözü anneye, bağlar yüreğim.
Şiir olup dilden, çağlar yüreğim.
Gözlerim çaresiz, bakınır annem.

Annem ilk sevgiyi, ben sende gördüm.
Merhameti sende, ben dünde gördüm.
Cennettir mekânın, ben dinde gördüm.
Cennet güllerini, takınır annem.

Mustafa EROL
10. 05. 2014
Manavgat / Antalya

EŞİN BULUNMAZ ANNE

Anlata anlata bitiremezdi annem.
Annesinin boyunu, güzelliğini, iyiliğini…
Anlatan annem olduğu için doğrudur,
Ne varsa anlattığı.
Çünkü annemdir meleğin yeryüzündeki hali.
Bir ben değilim bunu söyleyen,
Böyle bilirdi tüm ahali.
Nur gibiydi dediği kadını tanımadım.
Ne olurdu tanısaydım keşke diyorum şimdi…
Tanıyıp görseydim de,
Aydınlansaydı benim de içim.
Tıpkı annem gibi.
Anneme verdiği ışığı gördüm zira.
Asırlarca yanıp da sönmeyecek ışığı...

Düşünüyorum da annem eksik anlatmış ninemi.
Daha fazla içim yanıyor düşündükçe,
Görmedim, göremedim diye o muhteşem kadını.
Çünkü;
Meğer ninem yalnız annemi doğurmamış,
Annem diye denizleri doğurmuş.
Annem diye ormanı.
Annem diye koskoca bir şehri doğurmuş ninem.
Denizler mavisini,
Ormanlar yeşilini,
Yılarca yaşadığım şehir tüm güzelliğini kaybedince anladım.
Ninemim bir dünya doğurduğunu.
Böyle yaratmış hayatın çarkını yaradan.
Evet, bir dünya göçtü dünyadan…

Annem var diye bahçemizde çiçekler vardı.
Annem var diye çiçeklerde böcekler uçuşur,
Annem var diye torunları bahçede koşuşurdu.
Annem var diye her mevsim bahardı.
Ağaçlar boyunca uzanırdı üzüm asmaları.
Mahallenin çocukları dut yemek için gelirlerdi hep.
Çocukların ulaşamadığı dallardan ise kuşlar yerdi.
Annemdi bahçemizde cıvıl cıvıl kuşlara sebep.
Anne! Annem, ah annem ahhhh...
Sensizlikle bir şehir öldü vah ki vahhh…
Annemi girince bayram yapmıştır toprak.
Biz ağlarken ardından.
Çünkü annem gidince önce sarardı,
Sonra toprakla buluştu her bir yaprak.
Bahçemiz o gün bugün hep kışı yaşar.
Bulunur artık Bağdat gibi yar.
Tahribatından sonra Amerika’nın.
Ama bulunmaz asla ana gibi yar,
Eşi olmaz dünyada, hiçbir ananın.

Mustafa EROL
28.04.2010
Manavgat/Antalya