Anne Şiirleri -1- Şiiri - Evren Dalgıç

Bu şehir sanma ki hep aydınlık,
Karanlık çöker el ayak çekilince.
İnsanlar bomboş,insanlar karanlık,
Çokların içinde azaldım anne.

Ellerim arıyor o güzel ellerini,
Olsan da ayırmasan benden gözlerini,
Yüreğim arıyor eşsiz şefkatini,
Taşların içinde taşlandım anne.

Vefasızlar ordusu sarmış her yanı,
Ellerinde yenilmez nankörlük silahı.
Göğsümde açılmış bir kurşun yarası,
Al kanlar içinde yıkıldım anne.

Sen bakma güneş doğsa da her gün,
Yakmaz tenimi senede bir gün,
Yeryüzü daralmış,yeryüzü sürgün,
Zindanlar içinde, karardım anne.

Gurbet elde yalnız bir yolcuyum,
Dermanı sen olan bir garip sancıyım.
Tercihte belki de en sonuncuyum,
Sensizlik içinde yanıldım anne.

Tadım tuzum kalmadı sana gel desem,
Yıllar önce yaptığım hatayı affetsen,
Gelmesen de beni yanına istesen,
Zincirler içinde koşardım anne.

(Ankara Kasım 2004)