Anne Sevgisi Şiiri - Midayet Kara

Bana yolda yürümeyi, sen öğrettin
İlk adım atmayı, sabırla bellettin
Anneydin öğretmendin, hepsine yettin
Sen olmasaydın eyer, ben yoktum anne

Yemeyipte yedirdin, beni besledin
Doyunca karnım, uyumamı istedin
Öpüp okşadın, yavrum diye sesledin
Sen olmasaydın eyer, ben yoktum anne

Gözümü açtığımda, gördüğüm sendin,
Kundağa yatırıp, uyu yavrum derdin
Daha doğmadan, bedenime can verdin
Sen olmasaydın eyer, ben yoktum anne

Yanımda sendin, başkasını tutamam
Sen olmasaydın anne, inan yatamam
Can veren sensin, hiçe sayıp atamam
Sen olmasaydın eyer, ben yoktum anne

Yokluğunda gözümden, akardı yaşlar
Olmasaydın, bu gönlüm nerede kışlar
Göremeyince seni, karanlık başlar
Sen olmasaydın eyer, ben yoktum anne

Yokluğuna alışmam, inan ki çok zor
Gel artık yanıma, kalbime düştü kor
Kalbimde yanan ateşi, gel bana sor
Sen olmasaydın eyer, ben yoktum anne

Yıllar yılı oldu, gelmiyorsun bana
Senin yokluğun, azap verdi bu cana
Anne sevgisi, büyük derstir insana
Sen olmasaydın eyer, ben yoktum anne

Anne yokluğu inan, en büyük dertmiş
Annesiz olan insan, yalnız bir fertmiş
Kalbimde hala sensin, seneler geçmiş
Sen olmasaydın eyer, ben yoktum anne

Annesiz olmaz hayatın tadı tuzu
Annesiz bir evladın, güler mi yüzü
Yazar garip Midayet, yok başka sözü
Sen olmasaydın eyer, ben yoktum anne
(0768) Temmuz 2009