Anne Sevgisi-2- Şiiri - Bayram Tunca

İlk Dünyaya senin vesilenle geldim
İlk ab-ı hayat gıdamı senden aldım
İlk sıcak yatak tadını sinende tattım
İlk korku/endişemi sayende atlattım

İlk konuşmayı senin dilinden öğrendim
İlk yürümeyi senin ayağından öğrendim
İlk tebessümü senin cemalinde gördüm
İlklerimi iliklerimde senin sayenle tattım

İlk azalarımı kullanmayı senden öğrendim
İlk jimnastik hareketimi senden öğrendim
İlk mimik hareketlerimi senden öğrendim
İlklerimi senden görüp, senden öğrendim

Gözümü açar açmaz ilk güzel seni gördüm
Güzelliğinle belleğimin peteğine doldurdum
Ailemizde de en çok seni sevmeyi aşk ettim
Dövsen de öf dememeyi ahtı peyman ettim

Düştüğüm ve ağladığımda ilk seğirten sendin
Beni ilk defa edep adabı öğreten, yine sendin
İlklerimi iliklerimde tattırıp haz aldıran sendin
Sen benim başımın tacı gönlümün sultanıydın

Ana olmanla, başıma taç, derdime ilaç, oldun
Ana olmanla, övüneceğim, iffet abidem oldun
Anne olmakla, övülen şefkat kahramanı oldun
Sen benim iyilik meleğim, göz bebeğim oldun

Ah sen benim her şeyim olmana rağmen, anne
Bense, sana lâyık bir evlat olabildim mi acaba?
Eğer lâyık bir evlat olabildimse, ne mutlu bana
Yoksa ne etsem dahi hakkını ödeyemem anne

Gördüm en iyi Allah kelamı Kur’an anlatıyor seni
Ben de anlatmak isterdim, en güzel şekilde seni
Her beşerin sözü gibi sönük kalır anlatmam seni
Ama beşikten mezara kadar seveceğim ben seni

Hakkını helal et, hakkıyla yine anlatamadım seni
Çok istedimse de yine bu kadar anlatabildim seni
Ne edem kelamım da bu kadar ifade edebilir seni
Ezelden ebede kadar aynı şekilde seveceğim seni

B. TUNCA/18.12.2000-16.25