Anne Sen Yoksun Ben Üşüyorum

Anne sen yoksun ben üşüyorum.
Seni gördüm dün gece düşümde
Oturuyorsun, beyaz delik işli sedirinde,
Başında oyalı yazman, elinde mendilin
Sanki dün gibi oturuyordun,sedirde.
Oysa yıllar geçti,upuzun 24 yıl.
Nasıl da geçti bunca yıl öksüz yetim.

Senin okşamaların,kızmaların, sevinçlerin,
üzüntülerin,özlemlerin, hayallerin....
Yalnız, kimsesiz geçen,uzun çok uzun yıllar.
Şimdi sen yoksun ben üşüyorum anne.
Beni saracak, ne bir el ne de kol var.
Arkamdan dua okuyup üfleyecek de yok.
Kapıyı çaldığımda, açanda sen değilsin.
Anne diye seslendiğimde bakan,
O yeşil buğulu gözler yok karşımda.

En çok da bayram sabahlarını özlüyorum
Bütün aile toplanırdı,bir sofrada.
Gırgır, şamata,sitem,özlem....
Bizi özlemle, hasretle izler belkide dua ederdin.
Sonra sessizce aramızdan ayrılırdın.
Ama her gidişinde geri dönerdin.
Şimdi dönmüyorsun anne.?
İçim acıyor, yok yok kalbim ağrıyor.
sen yoksun, ben üşüyorum anne...

Bahçedeki çiçeklerin saksıları bile kalmadı.
Ne çok severdin, sümbülleri,nergisi,
Güleri laleleri,daha nicelerini
Kıskanırdık bizden çok seviyorsun diye.
Ama onlarıda bizim gibi bıraktın....
Onları da mı,,,? sevmedin anne...
Gittim..geriye hiç bakmadan.
Sen... ben... ben...sen...

Bu gece içimde çok hüzün var.
Sana ait ne varsa hatırladım,tek tek.
Hatırladıkça hüzün gözyaşları döktüm.
Hepsi sanki sıraya dizildiler,
Anılar derinlerdeki sızıyı artırdı.
Sen nasılsın anne..Sen de özledin mi?
Senin de hasret içini yakıyor mu?
Ben sensiz üşüyorum anne...
Sende bensiz üşüyor musun? Anne....

24 Yıl önce kaybettiğim annemin anısına... 19.03.2010