Anne Sen! 2 Şiiri - İbrahim Halil Demir

Anne!
Sen, yufka gönlümün sultanıydın!
Sen, seni gören gözlerimin feriydin!
Sen, derinden alıp verdiğim nefestin!
Ve sen kalan ömür miadımın neşesiydin!

Anne!
Sen, her şeyi sağlam tutan güçlü ellerimdin!
Sen, uzaklarımı her daim yakın edenimdin!
Sen, koklamaya kıyamadığım rengarenk güllerimdin!
Ve sen, yarına dair pespembe umutlarımdın!

Anne!
Sen, beni ayakta tutan onur ve gururumdun!
Sen, beni cennetlik eden rahmani umudumdun!
Sen, bağrım yandığında kana kana içtiğim suyumdun!
Ve sen, dünüm, bugünüm ve yarınımdın!

Anne!
Sen, Allaha yaptığım en ihlaslı kulluğumdun!
Sen, gurbete çıktığımda en helal yolluğumdun!
Sen duygusal anlarımda, gözlerimin sululuğuydun!
Ve sen, ser verip sır vermeyenlerin dostluğuydun!

Anne!
Sen, kolay anlatamadığım duygu ve düşüncelerimdin!
Sen, herkeste bulanmayan gönül zenginliğimdin!
Sen, beni ben yapan taviz vermediğim asil kişiliğimdin!
Ve sen, fikri güzel gönlü güzellere karşı olan sevgi ve muhabbetimdin!

Anne!
Sen, bu meşakkatli fani dünya hayatında, unutulmayan anılarımdın!
Sen, özene bezene yazdığım, barış ve kardeşlik mektubundaki satırlarımdın!
Sen, rahmet yağdığında bire on veren, kemlik bilmeyen, gönül tarlalarımdın!
Ve sen, beni hayata bağlayan, en düzenli nabız atışlarımdın!

Anne!
Sen, inşa Allah cennette Peygamber efendimize komşu olmuşsundur!
Sen, bu dünyada çektiğin sıkıntı ve kederlerini çoktan unutmuşsundur!
Sen, Tuba ağacının gölgesinde oturmuş oğluna dua ediyorsundur!
Ve sen, Allah’ın izni keremiyle Kevser suyundan kana kana içiyorsundur!

Anne!
Sensiz hiçbir şeyin tadı tuzu kalmadı. Çar naçar perperişan bir haldeyim!
Yokluğunda, hazan gelmeden sararıp solan gönül bahçelerimin bahçivanıyım!
Her şey bana yavan geliyor en zifiri karanlık çıkmaz sokaklardayım!
Ve sen yanımda olmadığından dolayı çocuklar misali için için ağlayanlardanım!
06 Kasım 2024