Anne Olmak Şiiri - Nurgül Ankara

El bebek, gül bebek büyütürsün onu,
Canından üstün tutarsın soluğunu.
Her canı yandığında, bil ki,
İki misli canın yanar,
Gelsin istemezsin asla kılına zarar.

İlk adımı, ilk hecesi, ilk kez "Anne" deyişi,
Bırakır yüreğinde bir ömür silinmeyen derin izleri.
Büyür, aşkla tanışır ve aşkla bir başka güler gözleri,
Hem mutluluğuna ortak olursun, hem canını yakanın celladı...

Ve sonrası, ilk ayrılık, gözyaşına boğulursun,
Büyük bir öfkeyle onu üzeni parçalamak istersin.
Her şeyi bir kenara iter, kendinden bile vazgeçersin,
Kendi kendine "Annelik bu olsa gerek" dersin...

Vakti gelince yuvadan uçar, sen kendinle kalırsın,
İncitmeye kıyamadığın, sevmeye doyamadığın evlat,
Derin yaralar bırakır yüreğine, hüzünlere sarılırsın.
Onca olan biten şeye rağmen, asla vazgeçemezsin...

Evlat; canından bir parça, sonsuz sevdiğin canındır,
Hata da yapar, ama sen karşılık beklemeden seversin,
Gözünden sakındığın, kalbinde taşıdığın en kutsal varlıktır.
Uğruna her şeye göğüs gerdiğin, bitmeyen duandır evlat...