Anne Olmak Şiiri - Ünzile Güneş

Gidemem ben öylece valizimi toplayıp
gidemem her şeyi bir rüzgarla savurup dağıtıp
içten içe göçerim belki ama geçemem
küçücük bir kızın gözlerindeki hayat ışığından
bir yelkenli olamam artık bir liman olmalıyım
çünkü annesiyim ben,
fırtınalardan sakınması gereken küçücük bir yüreğin

Yaşanmışlıkların ve hatıraların hatırına
Ve bir de kendisi kalmasa da aşkın anısına
Mabedinin başında beklemeliyim
Gidemem ben, belki göçerim içten içe
İçimde kalan son ışığı, son nefesi üflerim
Minicik yıldız yıldız gözlere
Işığımdan emerken an be an,
Batışımın farkında olmayacak belki
Ve benim batmam gerekecek onun yaşam bulması için
Çünkü annesiyim ben
Parlamak için bir gökyüzüne ihtiyacı olan kuzey yıldızının

Saçlarım ağarırken gün be gün
Ve çizgiler gelip konunca yüzüme
Gözyaşlarım yol edecek o çizgileri, yüreğimden kayıp geçecek
Fırtınalarda dalga kıran olmaya çalışırken yıpranmışlığıma
Suskunluğuma ve belki huysuzluğuma bir mana veremeyecek
Annem işte deyip geçiştirecek
Ve o hiç bilmeyecek,
Annelerin öylece gidemeyeceğini
Ama içten içe göçeceğini
Anne olmadan bilemeyecek
Tıpkı kendi annesi gibi…..

08.07.2013 10:35