Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Nesir ve manzum karışımı olmuş,
Ergenlik çağındaki bir insanın feryadı, yada ona öyle gelenlerle ilgili sanırım satırlar. . .
Elinize sağlık.
Değerli Dost Şair,
İşlediğiniz konu özgün bir konu olarak dikkat çekiyor. Yaşamın iki yönü olduğunu, sağın karşısında sol, ön tarafın karşıtı arka, iyinin karşıtı kötü... aklınıza ne gelirse varoluşun özünde bir ikilem ( karşıtlılık ) olduğu; tekilliğin sadece başlangıçsız ve sonsu yüce Yaratıcıya ait olduğu açıkça rasyonel bir akıl yürütmeyle biliniyor. Sevgisizliği sevgiyle çağırmak, sevilmek için sevmek, güven duyulması için güven duyma gerekliliği de açıkça belirgin bir tanımlamadır. Belki kişiler şanslarından ve şanssızlıklarından söz edebgilirler. Bir insanın ömür boyu mutlu olmasını düşünemeyiz. Mutsuzlukları da yaşamalıyız ki, mutluluğun değerini bilelim. Serzenişlerle dolu şiirinizi bir ölçüde kişinin kendi iç eleştirisi gibi bir yakınmaya varıyor. Bu durumda 'Hayat budur!..' demekten başka ne yapılabilir? Kutluyorum. İçinizden geldiği gibi, çokı frazla tekrar olmasına karşın bu gerçek duygusallığın vurgusundan bhaşka bir şey olarak algılınamaz. Kutluyor başarılar diloyorum...+..+...
Tüyleri diken diken eden bir şiir...Gerçekten çok etkilendim..Her şey gönlünce olsun sevgili kardeşim..Saygılar.
Neden?
Neden anne,
Neden.......?
Hazandaki yapraklar gibi sararıp soldum
Benim hiç baharım gelmeyecek mi anne?
Yağmur yağmayacak mı? çiçekler açmayacak mı?
Bu bahar hiç gelmeyecek mi anne?
Neden benim hiç sevenim olmadı?
Neden kimse beni sevmiyor anne?
Neden?
Neden anne neden?......
Nacizane bir dörtlükte ben ilave etmiş gibi oldum çok güzel bir şiirdi...saygılarımla...
Evet hocam kırmamak adına niceleri sizin gibi ayağına baltayi vuruyor işte bence insan budur kişilik Allahın istediği kul budur. Bir yandan sen kırmamak için kendini vururken kırmak istedeğin gelip o da vuruyor işte bu acı. Çok hoş bir eser kutlarım +10
Neden?
Neden anne,
Neden.......?
Neden herkes bana sırtını dönüyor?
Ben o kadar kötü birimiyim anne?
Söylesene neden beni seven olmadı anne
Söylesene anne;
Neden ben hiç kimse sevmiyor ANNE...? bazı şiirler vardır kendini bulursun içinde öyle bir şiirdi.tebrikler sayın şair
çok anlamlı çok güzel bir şiirdi yüreğinize ve kaleminize sağlık tam p. ant saygılarımla...
duygu yüklü bir sorgulama.. tebrikler sayın şair
Benim neden doğru dürüst sevenim olmadı
Anne...?
ben hayatım boyunca kendimi sorguladım ANNE. benim hiç sevgilim sevdiğim olmasın mı ANNE? kimi yürekten sevdiysem yüreğini başkasıyla böldü..NEDEN NEDEN NEDEN ANNE???söylesene neden beni seven olmadı ANNE???... yürekten haykırışınız da kendi benliğimi buldum ..bende isyan etmişimdir çoğu kez,neden benimde sevenim sevdiğim yok diye..bende haykırıyorum sizinle birlikte NEDEN NEDEN NEDEN??????????????? diye..yürek sesiniz hiç susmasın tek kelimeyle harikasınız sayın şairim..yürek sesiniz cesaretiniz hiç susmasın..
İyi insanlarında hayatında çok şey iyi gitmez. Kötü olan hayat ve içinde oynan oyunlardır. En çokta iyi olanlar zarar görür. Her şeyin kötü gitmesi kötü olması insanın kötü olduğu anlamına gelmez.çok etkilendim şiirinizden. baskın bir şiir- saygılar...
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta