Anne Ne Demek ki.. Şiiri - Zeynep Ergün

Çocukluğum geliyor aklıma
Üşüdüğüm pencere kenarlarında
Hiç görmediğim yüzünü çizerdim
Camın buğusuna..

Ne zaman yağmur yağsa
Fırlardım sokağa..
İzlerdi arap kızı..
Başım dik..
Gözlerim kapalı..

İçim sızı..
Dışım göz yaşı..

Ne fark eder ki
Hiç gitmese gök kuşağı..

Göz yaşlarımla büyüdüm ben..
Nasıl seversin, nasıl okşarsın bilmeden..
Ben hiç görmediğim hayalini bile bırakamazken
Sen, nasıl gittin benden
Daha ağzım süt kokarken..

İnsan özler miydi hiç görmediği birini
Nasıl olurda acırdı eti..

Sahi doğru mu
Senden aldığım gözlerimi

Hiç kullanmadım O kelimeyi..
Nasıl derler..?
ANNE mi? ..

An, ne biliyor musun Anne?
An ne? ..
Dinle..!
An, gözlerimde biriken acıydı
An, saçlarımda dolaşmayan ellerindi
Sana olan açlığımdı beslenme çantamdaki
Camların buğusuna çizdiğim resmindi..
Öfkemdi şiirlerimdeki..
‘’Neden ben’’lerimdi..
Büyümüşlüğümdü yarım yamalak..
Yokluğundu..
Gitmişliğindi..

Zeynep Ergün