Anneme Mektup Şiiri - Adnan Deniz

Yüzündeki çizgilerin hep bizi anlattığını biliyor musun anne? Şu üstündeki kalın çizgi, babasız kaldığımızda, bize babalık yaparken yaptığın fedakârlık izleri. Ellerindeki nasırlar bizleri yetiştirmek için çapa tuttuğundan kalma. Gözlerindeki çizgiler, biz gurbette okurken, askerdeyken, gelin giderken kız kardeşim, ağladığındandır.
Saçlarındaki aklık, temizliğin işareti bilesin. Alnımıza leke sürdürmeden, başı dik gezdirdiğindendir.
Ne kutsalsın sen anne… Karşılık beklemeden sevmek, koskoca bir yürek ister. Bu yürekte tek sende var anne. Bu yüreğe davetsiz girenler var bilir misin? Yıllar sonra bizden size gelenler, Oğullarımız, kızlarımız var.
Yine sen, dik ve mağrursun. Torunların dizlerinde ve sende aynı şefkat ve merhamet. Sen nasıl bir varlıksın anne?
Cennete giden yolun kapısında sen varsın. Doğduğumda, ağladığımda, büyüdüğümde hep sen yanımdaydın. Hiç bir şey beklemeden gözlerimin içine bakarak bir ‘’oğlum’’ dediğinde dizlerimin bağı çözülür anne.
Diyemem seni sevdiğimi sana, bilir misin anne? İçimde fırtınalar kopar, aklımdan hiç çıkmazsın.
Artık büyüdüm anne… Şimdi seni sevdiğimi diyebiliyorum. Göklerden sanki beni izliyorsun, kendimi dizginliyorum yanlışlarımda. Hala bir bebek gibi beni büyütüyorsun.
Büyüdüm ben anne, Çocuklarım annesine sarıldığında, ‘’anneciğim seni seviyorum’’ dediğinde hayıflanıyorum ben anne.
Keşke bende diyebilseydim küçücük bir çocukken, gençken ya da şimdi olabilseydin burada, şimdi diyebilseydim sana. ’Seni seviyorum Anne, seni seviyorum’’.
Şimdi senden uzakta her yanım senin anılarınla doluyken, gözlerim nemli, yüreğim sımsıcakken sevginle, dilimde nakaratımsın.
Bak anne, şimdi diyebiliyorum o cümleyi. Duy beni, duy beni anne’ ’SENİ SEVİYORUM ANNE’’