Anne' me Şiiri - Dilek Tanrıyakul

Anne’me

Dışarıdan koruyun bizi, sakınmadan
Vurmayın düşüncelerim acımaz ki,
Çocuklar büyümez diyenler söyleyin,
Ben nasıl geldim on s ekiz yaşa.
Elime tutturulan iğne ile kazılmaz kuyular,
Düştüğüm çukur yeterince derinde.

Vurduğun demir kadar soğuk yüreğim baba,
Yattığın toprak kadar zenginim anne.
Kullanmadıkça paslandı, sürmedikçe ot bit…
İşte size bir insan yontulan, size uzaklaşan,
Uykumda okşamak istemediğimden gidiyorum,
Dön diye bağırmayın.
Duymayacak kulaklarım, kopacak kollarım bırakın,
Burası tamamen ben.

Kırıp kafamın kötülüklerini,
Salıverdim rüzgâra, akıttım suyun tersine,
Ama gitmedi tasam,
Ellerime gözüme yabancı pis,
Sokaklarda çare yok, döndüm dört duvara.
Divan benim yatağımdı.
Gözlerim kırmızı renkli halımda.

Yanınca ışığım, gözyaşlarım başladı akmaya,
Gel benim barış benimle,
Gidelim yarına.